گِئورگ ویلهلم فریدریش هِگِل، فیلسوف آلمانی قرون هجدهم و نوزدهم میلادی در کتاب زیباشناختی خود هنر را به شش شاخه تقسیم نمود؛ معماری، مجسمه سازی، نقاشی، رقص، موسیقی و شعر. از آن زمان به بعد کارتون های نواری نقاشی شده، هنر نهم لقب گرفت. در واقع این لقب مدیون موریس دو بور با نام مستعار Morris خالق لوک خوش شانس و هنرمند دیگری به نام پییر وانکر بود که به مدت سه سال در مجلۀ سپیرو طراحی های مقاله ای به نام «هنر نهم» را به عهده داشتند. در ١٧ دسامبر ١٩۶٤ موریس و وانکر به این فکر افتادند تا کمیک استریپ را هنر هشتم نامند که البته پس از چندی مطلع شدند که تلویزیون پیش از آن، این جایگاه را به خود اختصاص داده. هنر هفتم سینما، هنر هشتم تلویزیون، هنرهای نمایشی و عکاسی و هنر دهم مربوط به بازیهای کامپیوتری و کارتونهای تهیه شده از طریق برنامه های کامپیوتری است.
کارتون های نواری یا comic strip در زبان ایتالیایی و با توجه به شکل ظاهری هر یک از گفتارنماها Fumetti (دود) نامیده می شوند. در کشورهای فرانسه زبان، کتابهای کارتونی به نام la bande dessinée (یا بصورت مخفف کلمه BD و یا bédé) شناخته شده اند. در ژاپن آنها را مانگا manga می نامند که از دو بخش «مان» به معنای «بی هدف» و «گا» به معنی «نقاشی» تشکیل شده ودر مجموع توصیف طراحیهای آزاد و اسکیس های سریع مانگاکاهاییست که نقاشان مانگا می باشند.
اگرچه عمده ترین هدف کمیک استریپ بیان صحیح و شیوای داستان از طریق تصاویر می باشد اما این مفهوم برای گروههای مختلف مردم جایگاه متفاوتی دارد. ویل آیزنر Will Eisner یکی از نویسندگان آمریکایی کمیک استریپ معتقد بود که این قبیل کارتون ها، هنری سکانسی هستند که نویسنده از طریق آنها ایده های خود را جداگانه و البته به صورت ترتیبی بیان می کند. با اینحال نمی توان تمام تصاویر نقاشی شدۀ سکانسی (پشت سر هم) را کمیک استریپ نامید.
برای اسکات مک کلود Scott MacCloud عمده ترین بخش این نقاشی ها، فضاهای موجود میان هر یک از خانه هاست (case) که به خواننده فرصتی برای بازسازی و جمع بندی ایده هایش را می دهد. او در رساله ای فلسفی تحت عنوان «هنر درک L’art invisible» در ٢٠٠ صفحه، مفهوم کمیک استریپ را از طریق تصاویر نقاشی شده نشان داد و این تنها کتاب مصور در این زمینه است.
کمیک استریپ برای برخی دیگر از نویسندگان، زبان تصویر بود. به نظر آنان تصویر با متن در هم آمیخته می شد به طوری که حضور متن گاهاً تصنعی بنظر می رسید.
برای علاقمندان کمیک استریپ ها، این کتابها نوع ادبی خاصی می باشند. عده ای دیگر آنها را سبک گرافیکی می دانند که ماورای ایدۀ تصاویر سکانسی، قدرت بیان جزئیات را به مانند سینمایی مکتوب دارند. در نهایت با ساخت دستگاههای لیتوگرافی در قرن هجدهم و پیشرفت افست در سال ١٩٨٠ که امکان کار سریعتر را به نقاشان این عرصه می داد کمیک استریپ به تدریج به وسیلۀ ارتباط جمعی جدید و جذابی تغییر یافت.